Η είσοδος σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο ισοδυναμεί καμιά φορά με την είσοδο στον παράδεισο. Η ατμόσφαιρα μυρίζει, διακοπές, φευγιό, χαλάρωση, ξεγνοιασιά. Ταξίδια σε χώρους ξένους, αλλοτινούς ή ενίοτε πατρικούς.
Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό και καθισμένος στο δερμάτινο σαλονάκι ενός μικρού ταξιδιωτικού γραφείου στο κέντρο της Αθήνας, ταξιδεύεις νοερά μαζί με τις σελίδες των prospectous. Νιώθεις ξαφνικά πώς η φασαρία, η κίνηση, η βαβούρα, ο κακός χαμός της «έξω πόλης» (γιατί όπως και να το κάνουμε όλα σου υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της Αθήνας) απλά δεν υπάρχουν, δε σ’ αγγίζουν, δε σ’ αφορούν. Ω του θαύματος! Το μάτι σου πέφτει ξαφνικά σε μια παραλία πευκόφυτη, με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, ψιλή άμμο απλωμένη σαν μοκέτα στην άκρη της ακτής και διάχυτο παντού το χρώμα του ήλιου. Φως, φως, φως. Είσαι θεός ήλιος καλοκαιρινός!!Έλα μωρέ τώρα. Αυτά είναι μαλακίες. –ακούγεται μια φωνή από δίπλα- που μοιάζει να θέλει να ξεπετάξει την όλη κατάσταση στο άκουσμα του επιφωνήματος θαυμασμού- Όλα το photoshop τα κάνει. Έχουν βρωμίσει και οι παραλίες και οι αμμουδιές και όλα έχουν αλλάξει. Και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Κι όμως αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν μέρη κυρίως στην Ελλάδα που φαντάζουν εξωτικά και θυμίζουν μαγεία. Γραφικές παραλίες, χρυσές ακτές, πεντακάθαρες ακρογιαλιές που προσφέρονται ακόμα και για γυμνισμό! (nudism για τους αγγλομαθείς) Ελλάδα χώρα του φωτός! Όπα όπα! Greek lovers! Greek souvlaki! Λέξεις που ζωντανεύουν αμέσως μέσα στο μυαλό.. Λέξεις που διεθνώς μας έχουν καταξιώσει..(χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να νιώθουμε περηφάνια κιόλας). Είναι σαν να αναγεννιέται το τοπίο μέσα από τη σκέψη σου και να αχνοφαίνεται ολοζώντανο μπροστά σου. Σαν να το βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά. Το βαθύ μπλε χαρακτηριστικό χρώμα της θάλασσας, το απαλό αεράκι που σηκώνει ελαφρά το κύμα, το ίδιο το κύμα που σκάει στην ακτή αφρισμένο πάνω στην αμμουδιά, οι γλάροι που πετούν μεσοπέλαγα(μες του Αιγαίου, Αιγαίου τα νερά άγγελοι φτερουγίζουν – να πως κολλά και η Κονιτοπούλου στο σκηνικό :p) συμπληρώνουν αρμονικά την ομορφιά της μητέρας γης.. Δε ξεπροβάλλει κάπου αμυδρά μες το μυαλό η εικόνα της Αλίκης Βουγιουκλάκη που ως άλλη Μανταλένα με το χαρακτηριστικό μαύρο της φόρεμα και το επίσης χαρακτηριστικό τεράστιο ψάθινο καπέλο φωνάζει μέσα απ’ το κοχύλι της «Άλλος για τη βάρκα μας;» Πο πο πο… Γραφικούρες.. Πιάνω τον εαυτό μου να ξεφεύγει πάλι. Μήπως είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό, αφόρητα υπερβολικό ή απλά αθεράπευτα ρομαντικό; Όπως και να ‘χει η κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι μία. Μιλάμε για αθάνατα ελληνικά σκηνικά, αθάνατα ελληνικά τοπία.. Ποιος δεν έχει τύχει να τα σκεφτεί, να τα φέρει συνειρμικά μες τη σκέψη του, ποιος δεν έχει τύχει να τα ζήσει κάποιο καλοκαίρι σε κάποιο ελληνικό νησί ή χωριό.. Σ’ αυτό τον τόπο το μικρό, το μέγα (καλά τα ‘λεγε ο ποιητής τότε, που να ‘ξερε το μετά) η εποχή του καλοκαιριού είναι αξεπέραστη, πρώτη σε προτίμηση και με αναντικατάστατες αναμνήσεις. Και αυτή η συγκεκριμένη εποχή του καλοκαιριού δεν φαντάζει ιδανική μόνο τώρα στις μέρες μας – που το ‘χεις και ανάγκη να ξεσκάσεις – αλλά και τότε στα παλιά καλά χρόνια. Σε κοινωνίες πιο ανθρώπινες, πιο γνήσιες, πιο αυθεντικές, πιο αληθινές, πιο καλοσυνάτες, πιο ελληνικές…
Περάστε ήρθε η σειρά σας, διακόπτει ο υπάλληλος.. Η παρέμβασή του δεν εμπνέει ώστε να συνεχιστεί αυτή η συνειρμική κρουαζιέρα.. Το ταξίδι με το μυαλό. Ίσως όμως και να προτείνει κάποιο «πακέτο» (οικονομικό πάντα) σε κάποιο νησί και να με βοηθήσει τουλάχιστον να το κάνω πράξη.. Είδωμεν…..
P.S. Το μπάνιο στις παραλίες που έρχονται στο μυαλό αν συνδυαστεί με το πατροπαράδοτο πικ νικ μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη τέρψη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου