Η αληθινή ιστορία κάποιου ασφαλίτη...

Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές της άνοιξης του 1982 σε ένα ορεινό χωριό καμιά 45αριά χιλιόμετρα έξω από το Μεσολόγγι...

Μετά τη συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ στο χωριό  & μετά την άφθονη κατανάλωση κρασιού στο καφενείο, τα τελευταία αποβράσματα σέρνουν τα κουφάρια τους και μαζεύονται στα χαμόσπιτά τους. Δυο αργόσχολοι μεσήλικες γύρω στα 47, έχοντας ακόμα κάποιες δυνάμεις, συμφωνούν να πάνε να πηδήξουν με 4 χιλιάρικα στης Τασίας.

Η Τασία μένει στο τέλος του χωριού, ακριβώς πάνω από το παράνομο βενζινάδικο του Λουκά, που το ‘χε χτίσει επί χούντας, με μια καλή κομπίνα που ‘στησε τότε. Ε, είχε ένα δωμάτιο καβάτζα και από να το νοικιάζει για μερικά ψωροφράγκα, προτίμησε να κάνει έναν «διακανονισμό»  με τη Τασία για τουλάχιστον όσο ακόμα του σηκώνεται. Η Τασία λοιπόν, στα 37 της πλέον, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή της. Πρόσφυγες οι γονείς της βλέπεις, φτώχεια, πείνα, δύσκολες εποχές. Απ’ τα 29 της δουλεύει στο χωριό παρατώντας μια και καλή τα αστικά κέντρα. «Βαρέθηκα ρε Σούλα στη Λαμία με τον κάθε μπινέ, βαρέθηκα πια!» εκμυστηρεύτηκε πριν 8 χρόνια στην κολλητή της, έχοντας πια κάνει το μπογαλάκι της. Σίγουρα θα της έλεγε και άλλα πολλά αλλά δε τα μάθαμε ποτέ μιας και η Σούλα πέθανε από aids 9 μήνες αργότερα. Στεναχωρήθηκε πολύ η Τασία, έκλαψε, 3 βδομάδες έκανε να ξαναδουλέψει. Παρόλα αυτά, ο καθαρός αέρας του χωριού και οι φιλικοί άνθρωποι της έδωσαν την αυτοπεποίθηση να συνεχίσει. & συνέχισε με ό, τι μέσα διέθετε.

Βλέποντας τους από μακριά να έρχονται προς το βενζινάδικο,  έτρεξε να αρωματίσει το χώρο μέσα στη κρεβατοκάμαρα και να κρύψει όπως όπως κάτι αποφάγια πίτσας από χθες. «Τέτοια ώρα οι μπεκρο – Βασίληδες θα ‘ναι» σκέφτηκε. & είχε δίκιο. Μπαίνοντας μέσα, τους έβαλε να κάτσουν στο καναπέ ενώ αυτή ετοιμαζόταν. «Παρτούζα;» φώναξε από μέσα. «Παρτούζα» απάντησαν οι Βασίληδες. Ε, και πάνω στη φάση σπάει η καπότα. & ήταν στις μέρες της η Τασία. «Γαμώ τη πουτάνα μου» σκεφτόταν η Τασία μετά όσο τακτοποιούσε τα λεφτά στο πορτοφόλι της. Όμως, όταν έπεσε για ύπνο το ξανασκέφτηκε. Για να λέμε την αλήθεια σκέφτηκε πολλά. 37 χρονών γαϊδάρα μόνη της στο κόσμο. Γιατί όχι στο κάτω - κάτω; Τόσες άλλες είναι καλύτερες μάνες; Τελικά, αυτό που άλλες στη θέση της θα το ‘βλεπαν ως γκαντεμιά, αυτή το ‘δε ως θείο δώρο. & έτσι 9 μήνες αργότερα γεννήθηκε ο Μανώλης πίσω από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα στην πλατεία, ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου.

Ο Μανώλης μεγάλωσε γρήγορα. Τελείωσε το δημοτικό του χωριού, τελείωσε και με τα 1000 ζόρια το Γυμνάσιο στο Μεσολόγγι. Έγινε ολόκληρος άντρας. Όμως η μάνα του δεν ήθελε ούτε να ακούει τον γιο της όταν της έλεγε πως θα πάει στο βενζινάδικο του Λουκά από κάτω να δουλέψει. «Θα τελειώσεις το λύκειο και θα δώσεις εξετάσεις! Θα γίνεις ένστολος!» του ‘λεγε η κυρά-Τασία και φούσκωνε από περηφάνια! «Γάμησέ με ρε μάνα  με το μπουρδέλο-λύκειο, ΓΑΜΗΣΕ ΜΕΕΕΕ!!!» φώναζε έξαλλος ο Μανώλης. Όμως τι να κάνει; Μόνο τη μάνα του είχε στο κόσμο. & ήξερε ότι αργά ή γρήγορα ο καρκίνος θα την πάρει μακριά του. Του το ‘λεγαν και από το χωριό άλλωστε. «Γίνε μπάτσος ρε μαλάκα, θες να καταντήσεις σαν τον Κωστή και τον Μάριο τους κολλητούς σου; Τραβέλια στα πεζοδρόμια της Αθήνας να πιπώνουν για 3 κατοστάρικα;»

Είδε και απόειδε, κόπηκε από 2 φορές σε κάθε τάξη του λυκείου αλλά στα 23 του είδε το όνειρο της μάνας του να εκπληρώνεται. Ο Μανώλης στα σώματα ασφαλείας! Πήρε μάλιστα και όπλο και γκλοπ! Και το πουλί του ένοιωσε για 1^η φορά ότι μεγάλωσε απότομα.

Σήμερα ο Μανώλης είναι 29, ε, δεν είχε και μέσο (οι πίπες της μάνας του δε μετρούσαν πια), και τον ‘βαλαν στα ΜΑΤ στην Αθήνα. Έχει νοικιάσει και ένα δυάρι στα Πατήσια και ζει από το ξύλο που ρίχνει κάθε μέρα στο Σύνταγμα. «Πάλι καλά που γίνεται ό, τι  γίνεται και έχουμε δουλεία & ‘μεις λέει συχνά στην μπατσο-παρέα.» & έχει δίκιο, καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.

Αν είδες τη ζωή σου να περνάει σαν κινηματογραφική ταινία διαβάζοντας τα παραπάνω, πάρε μια γεύση γιατί λένε ότι και όταν πεθαίνεις κάπως έτσι είναι τα πράγματα. ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΗ;