ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ....

«Άξιον εστί» πώς οι ψυχολόγοι, οι ψυχίατροι και λοιποί θεραπευτές τέτοιου τύπου δεν έχουν απαιτήσει να κατέχουν δικαιωματικά μία επαγγελματική θέση σε αθλητικούς αγώνες. Αθλητικούς αγώνες λέω. Και όχι χώρους εκτόνωσης όπως είθισται να έχουν μετατραπεί αυτά τα events.

 Πραγματικά η συμπεριφορά των φιλάθλων ειδικά στα πιο δημοφιλή αγωνίσματα (όπως καλή ώρα το basket και το ποδόσφαιρο) είναι ανεκδιήγητη. (Τι φοβερός επιθετικός προσδιορισμός – τον κολλάω όπου βρω!) Υπάρχουν ωστόσο και άλλοι χαρακτηρισμοί που μπορούν να περιγράψουν μια τέτοια κατάσταση στο ακέραιο. Τέτοιες καταστάσεις τις ξέρουμε, τις βλέπουμε, τις ακούμε, τις διαπιστώνουμε, τις αναπαράγουν τα κανάλια. Ακόμη και ο τρόπος μετάδοσης των αγώνων μαρτυρά αν ο ίδιος ο εκφωνητής έχει γίνει turbo (βλέπε Χειλάκη). Τα ανεπανάληπτα ωστόσο συμβαίνουν όταν είσαι εκεί. Την ώρα του αγώνα. – Πάρ’ τα τέτοια μου ρε!- ακούγεται ξαφνικά. Φράση κλειδί. Φράση κωδικός. Φράση με ελληνική καταγωγή, προέλευση και έμπνευση. Φράση που εκστομίζει κάποιος όχι απαραίτητα κομπλεξικός αλλά οπωσδήποτε με απωθημένα που στην προσπάθειά του να εισακουστεί, να δειχτεί να προσεχτεί, να εκτονωθεί και φυσικά να νιώσει έστω και λίγο «μάγκας» εκτοξεύει τη συγκεκριμένη μπαρούφα είτε γενικά, είτε στον αέρα, είτε σε όποιον απ’ τους υπόλοιπους ομόλογός του φίλαθλος γυρίσει να τον κοιτάξει ανταπαντώντας του. Άσε το άλλο. Να ‘ταν μόνο αυτό; Οι χειρονομίες τι σου λένε; Που η μούντζα πάει σύννεφο; Από μακριά του δείχνεις, σου δείχνει τελειώσατε! Έχετε συνεννοηθεί που λέμε στο άψε σβήσε. Και την ίδια στιγμή που συμβαίνουν αυτά η αδρεναλίνη στον αγωνιστικό χώρο χτυπά κόκκινο. Οι αθλητές να το προσπαθούν. Η ένταση να υπάρχει. Τη βλέπεις μια τέτοια κατάσταση, τη νιώθεις ότι είναι έκρυθμη. Ειδικότερα στα derbi των αιωνίων. Παλιότερα κρατιόντουσαν και μόνο έβριζαν. Μετά εφηύραν τα ιπτάμενα αντικείμενα. Πέτρες, καρέκλες, κροτίδες, μπουκάλια, χαρτιά υγείας και δε συμμαζεύεται. Το αποκορύφωμα των τελευταίων μηνών είναι πως αφού ξέμειναν από ιδέες και αντικείμενα άρχισαν να μπαίνουν και οι ίδιοι εντός του αγωνιστικού πεδίου. Μπούκαραν κανονικά όμως. Οι προπονητές να το ‘χουν χάσει. Να τριγυρνάνε σαν τους ψυχιάτρους προσπαθώντας να σώσουν μια κατάσταση. Οι αθλητές να φυγαδεύονται. Άλλοι να δέρνονται. Ακόμη και μεταξύ τους. Οι διαιτητές να μοιάζουν χαμένοι. Και ο κόσμος να προσπαθεί να ξεφύγει.. Κάποιοι μάλιστα έχοντας και τα παιδιά τους μαζί. Κλασσικό dekor σ’ αυτές τις περιπτώσεις αποτελούν οι δημοσιογράφοι / αθλητικογράφοι που μαζί με cameramen, ηχολήπτες και ΣΙΑ είναι εκεί για να καλύψουν το γεγονός κάνοντας ερωτήσεις και εισπράττοντας απαντήσεις.

-Εεεεεεε τι έχετε να δηλώσετε για τα γεγονότα; (ψελλίζει η ρεπόρτερ με τρεμάμενη φωνή φοβούμενη μήπως πάθει ακόμη και η ίδια τίποτα)

-Τι να σας πω κυρία μου, απαντά ο φίλαθλος. Εγώ ήρθα με το παιδί μου λίγο να ξεσκάσω και τους είδα μέχρι και μάντρες να πηδάνε. Εσείς τι θα λέγατε στη θέση μου; Α πα πα πα πα, απαράδεκτα πράγματα είναι αυτά.

Έλα ντε τι να πει κανείς… τι να πούμε γενικότερα…

P.S. (Να που και ο Κούγιας κατάφερε να γίνει πρότυπο θα πω εγώ!)