Δε Βλέπω το Θάνατό Σου (δυστυχώς)

Αρχίζω, στην ανατολή του 2012, να σκέπτομαι ότι ίσως ως λαός άδικα κατηγορούμε συνεχώς το τελευταίο διάστημα το τάδε κόμμα & πολιτικό ή τον δείνα κοινωνικό φορέα. Τα οικονομικά και μη εγκλήματα που συντελέστηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο δικαιολογημένα εξεγείρουν τις μάζες & οδηγούν σε μετωπικές κοινωνικές συγκρούσεις (ω ναι, θα γίνει και αυτό όσο αποβλακωμένοι & αν είμαστε). Ωστόσο, κοιταζόμαστε στο καθρέπτη βλέποντας το φόντο της καταστροφής, γιατί αυτό αλλάζει συνεχώς, ενώ το είδωλο σπάνια το σχολιάζουμε. 

Αλλά ακόμα & όταν μιλάμε για το είδωλό μας, τον εαυτό μας, το κάνουμε μόνο & μόνο για να φανούμε «αντικειμενικοί», πιθανώς μπροστά σε έναν καλύτερα ενημερωμένο φίλο. Ε, λοιπόν ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΛΑΚΑ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ. Ειδικά αν είσαι νέος.

Με αφορμή τα όσα είδα ΚΑΙ το 2011 (& στις γιορτές), λέω για ακόμα μια φορά ότι ο καρκίνος της ελληνικής νεολαίας καλά κρατεί πάει & για μετάσταση μη σου πω. Δε θα αρχίσω να λέω πάλι τα ίδια & τα ίδια για τις στρατευμένες ιδεολογίες που προωθούνται από τα κόμματα στα πανεπιστήμια τόσα χρόνια, γιατί θα γίνω κουραστικός. Και δε το θέλω. Παρατηρώντας λοιπόν την νεολαία μας ή απλώς ρωτώντας τον εαυτό μας: «Τι κάνω τον ελεύθερο χρόνο μου» ή «Τι κάνει η παρέα μου τον ελεύθερο χρόνο της» ή «Πόσο ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΟΥΤΣΟ είναι ο Ρόκος» ή «Πως θα σκοτώσω τον Ρόκο» & άλλα τέτοια ρητορικά, εύκολα διαπιστώνεται πως η πλειοψηφία των νέων ενδιαφέρεται για το που θα πιει το καφέ της το απόγευμα ή το ποτό της το βράδυ. & ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε. Της έχει γίνει εμμονή το τι θα κάνει για να περάσει απλά υποφερτά (ναι μιλάω & στο υποσυνείδητο καριόληδες).

Μιλάμε για τα άτομα που θίγονται όσο κανείς άλλος σε αυτόν τον τόπο από την κρίση σε όλα τα επίπεδα. Θίγεται η εκπαίδευσή τους, η νοημοσύνη τους, το δικαίωμα στην εργασία ακόμα και η αντίδρασή τους. Θίγεται η ενημέρωσή τους, η ποιότητα ζωής τους, η ιδεολογία τους (όσο για το μπούτσο κ αν είναι). Καθένας ξεχωριστά ανάλογα με τη δεδομένη κοινωνικο-οικονομικη κατάστασή του αλλά και όλοι μαζί. Όμως στα ‘ρχίδια τους, κανα γαμήσι να ρίχνουμε & για καμιά μπύρα να πηγαίνουμε, ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ μπύρα ρε παιδιά! Τα λεφτά των γονέων να ‘ναι καλά που δε μας συμπεριλαμβάνουν στις ορδές ανέργων, ή η ψευτοδουλεία που ‘πιασαμε στη καφετέρια ή στο μαγαζί ρούχων στο Μοναστηράκι και βγάζουμε τα εξοδάκια μας ακόμα και με άχρηστο πτυχίο. Επικρατεί και η λογική, «’ντάξει είναι η κρίση τώρα δε μπορώ να βρω μια σοβαρή δουλεία» ή «θα δούμε πως θα πάει, μέχρι τότε να μη βγαίνω δηλαδη;» & άλλες συναφής γενικόλογες τεμπέλικες παπάτζες. ΛΕΣ & όλα πάνε καλά στη ζωή και στη χώρα του μέσου νέου έλληνα όποτε ας γεμίσει χριστουγεννιάτικα ΟΛΑ τα κωλοκλαμπς της πρωτεύουσας & ας μεθύσει σαν να μην υπάρχει αύριο για να γιορτάσει το νέο έτος, που πιθανότατα θα του γαμήσει όσες ανέπαφες τρύπες του ‘χαν αφήσει το '11.

ΣΑΣ ΕΧΩ ΝΕΑ ζώα:

Η αργόσχολη & οκνηρή ζωή σας είναι αυτό που επιζητεί κάθε συστημική κρίση του σύγχρονου  καπιταλισμού προκειμένου να ελέγχει τις μάζες. Η εθελοδουλία μέσω των εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης έχει χτυπήσει κόκκινο, ούτε στα καλύτερα όνειρα του μεγάλου αδερφού του «1989» δεν γινόταν αυτά τα πράγματα. Α και για εσάς που όλα τα παραπάνω δε λένε τίποτα ή είναι απλά υπερβολές έχω να πω πως ΟΚ δεν έχουμε & όλοι την ίδια θεώρηση.

Τέλος πάντων, το point δεν είναι προφανώς να καθόμαστε μέσα μοιρολογώντας απλά επιτέλους ας συνειδητοποιήσουμε που ζούμε και πως ζούμε θέτοντας ΠΙΑ προτεραιότητες στο πως διαχειριζόμαστε τη ζωή μας & το χρόνο μας.
ΝΑ μια καλή σκέψη μπας & στο μέλλον σταματήσουμε να τρώμε τα ίδια σκατά.