ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΟΥΜΕ;

Αν και κάθε άλλο παρά σινεφίλ είμαι, τυχαίνει να πηγαίνω αρκετές φόρες το μήνα στα βιλλατζ για να δω μια ταινία, όχι για την ταινία την ίδια βέβαια, γιατί δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου ποια θα κάτσει να δω. Η δική μου σχέση με τον κινηματογράφο άλλωστε περνά απτο στομάχι, δηλαδή τα ποπ κορν. Χτες λοιπόν έκατσε να δούμε μια κωμωδία, το είδος δηλαδή που το IQ του Έλληνα χτυπάει μηδέν.

 Το όνομα της μου διαφεύγει και δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που έβλεπες το ίδιο μοτίβο. Ίδια επαναλαμβανόμενα κλισέ δήθεν αστεία, τα ιδία προβλέψιμα, και καλά, ευτράπελα και γενικώς άλλη μια αμερικανοπαπαρια για να βγάλουμε κανένα φράγκο καλοκαιριάτικα. Αυτό που σου τραβαει την προσοχή βέβαια είναι η αντίδραση του Έλληνα θεατή τόσο στη συγκεκριμένη όσο και στην εκαστοτε κωμωδία που θα πάει να δει. Γέλια χωρίς λόγο απλά και μόνο επειδή αισθάνεται την υποχρέωση να γελάσει, χειροκροτήματα, κραυγές έκπληξης και λοιπές ηλίθιες εκφράσεις ευθυμίας. Κατά κανόνα σ' αυτές τις ταινίες θα υπάρχει και ένας ήρωας που κάνει τον ηλίθιο και ο οποίος θα προσελκύσει τα περισσότερα χειροκροτήματα και γέλια. Δεν είναι λίγο αξιοπερίεργο άραγε να βλέπεις ότι τόσο μακριά απτον χώρο προέλευσης της ταινίας ο κόσμος ανταποκρίνεται τυφλά στο «αμερικανικο χιούμορ»;

Αναμφίβολα το γεγονός ότι ο αμερικανικος τρόπος σκέψης (ο οποίος απαντάται σε μεγάλο βαθμό στο τι θεωρεί κανείς αστείο) έχει διαδοθεί παγκοσμίως δεν αποδεικνύεται μόνο απτις χολιγουντιανές παράγωγες. Διαχρονικά ο,τι μαλακια που σχετίζεται με το χιούμορ έχει δημιουργηθεί στην Αμερική έχει ενστερνιστεί από όλο τον κόσμο. Βλέπουμε λοιπόν να λέμε και να εννοούμε φράσεις όπως lol,rofl,omg,wtf και πολλές άλλες που μου διαφεύγουν. Δε χρειάζεται βέβαια να αναφέρουμε και το φαινόμενο Chuck Norris που κάθε τόσο εμφανίζεται και δίνει την ευκαιρία στους Έλληνες αλλά και στους υπόλοιπους λαούς να δείξουν με τη σειρά τους πόσο χαζοαμερικανακια είναι. Μια ματιά στα σχόλια στα βιντεακια του YouTube είναι αρκετή να μας δείξει το του λόγου το αληθές.

Και αναρωτιέται κανείς εν προκειμένω για την Ελλάδα. Είναι δυνατόν από έναν λαό, οποίος χειραγωγείται σε μέγιστο βαθμό ακόμα και στις πιο βασικές του εκφράσεις όπως το πώς και το με τι θα γελάσει, να περιμένεις ότι θα αντιληφθεί ξεκάθαρα τα προβλήματα του και θα διεκδικήσει συνειδητοποιημένα την επίλυση τους; Είναι δυνατόν να μην συνιστά ένα κράτος υποχείριο των μεγάλων δυνάμεων και των ορέξεων τους; Σίγουρα η αφέλεια του Έλληνα δεν φαίνεται μόνο απτην αποδοχή των «αμερικανιων» αλλά και από πολλά άλλα εγχώρια φαινόμενα. Πόσος και πόσος κόσμος δεν τρέχει στα μέντιουμ και στις καφετζούδες, πόσες και πόσες κυράτσες δεν έχουν καταστήσει εκπομπές όπως της Πάνια, της Στεφανίδου, της Λαμπίρη κ.α. το άλφα και το ωμέγα της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας τους και πόσοι και πόσοι άντρες δεν έχουν προσδώσει σε παράγοντες όπως ο Μαρινάκης και ο Πατέρας θεϊκή υπόσταση.

Η Αμερικανικη μαλακία έρχεται λοιπόν να συμπληρώσει την εγχώρια για να συγκροτήσουν οι δυο τους ένα αχτύπητο δίδυμο σύγχυσης και αποπροσανατολισμού στο κεφάλι του Έλληνα. Η πτώχευση της οικονομίας ή ο όποιος ζοφερός διακανονισμός χρεών για τη χώρα μας κι αν θεσπιστεί δεν είναι παρά ένα φυσικό επακόλουθο μιας κουλτούρας καφενείου με ντισκοτσιφτετελια για αμερικανάκια νεοέλληνες που χορευουνε στα τέσσερα με κουδουνάκια (που λέει και ο αοιδός) :P :D LoL.