Πού ‘ντη πού ‘ντη πού ‘ναι η Αθήνα;; Ψάξε ψάξε δε θα τη βρεις! 

Στον απόηχο της ολοκλήρωσης μιας χρονιάς σχεδόν καταστροφικής στην ιστορία της παγκόσμιας οικονομίας και στο πέρας του πρώτου κιόλας μήνα της νέας, που μόλις ξεκίνησε τολμά κανείς να απολέσει για λίγο την ανθρώπινη υπόστασή του και να αναρωτηθεί αν έεεεεεερχεται το τέλος , αν ήγκηγκεν η ώρα, αν πλησιάζει η συντέλεια του κόσμου όπως κάποιοι προέβλεψαν, αν θα εκπληρωθούν οι προφητείες...(όχι της Βανδή) μη παρασύρεστε!

Δε Βλέπω το Θάνατό Σου (δυστυχώς)

Αρχίζω, στην ανατολή του 2012, να σκέπτομαι ότι ίσως ως λαός άδικα κατηγορούμε συνεχώς το τελευταίο διάστημα το τάδε κόμμα & πολιτικό ή τον δείνα κοινωνικό φορέα. Τα οικονομικά και μη εγκλήματα που συντελέστηκαν στην μεταπολιτευτική περίοδο δικαιολογημένα εξεγείρουν τις μάζες & οδηγούν σε μετωπικές κοινωνικές συγκρούσεις (ω ναι, θα γίνει και αυτό όσο αποβλακωμένοι & αν είμαστε). Ωστόσο, κοιταζόμαστε στο καθρέπτη βλέποντας το φόντο της καταστροφής, γιατί αυτό αλλάζει συνεχώς, ενώ το είδωλο σπάνια το σχολιάζουμε.